Hayat, Hayalleri Eziyor…

Birileri çıkıp zafere ulaşmaktan, inanmaktan ve başarmak için çabalamaktan söz edip duruyor, tıpkı benim gibi. Başarmak için, zirveye çıkmak için çabalamanın ötesinde, kimi zaman insanüstü gayret göstermek gerekiyor. Hayaliniz ne kadar büyükse, zorluğu da bir o kadar büyüktür. Hayaller büyür, zorluklar büyür, hayaller daha çok büyür, zorluklar daha da çok büyür. Ve sonra gün gelir, hayaller küçülür, zorluklar büyümeye devam eder. Hayaller küçülmeye başladığında, zorluklarla baş edecek kadar güçlü olmadığında, umutları da beraberinde küçültür. “O” ışık kaybolmaya başlayınca, eskisi kadar parlak olmayınca, eskisi kadar aydınlatmayınca bütün şevki kırar geçer. Bütün şevki, bütün hayali, “bütün bir hayat” ezer geçer, acımazsızca…


İnsan hayatı “A” noktasında başlar, “B” noktasında gelişir, “C” noktasında son bulur. Tıpkı bir makale gibi. Bazı insanlar vardır şekle sokulmak istemezler, şekle sokulmak yerine kendi şekillerini oluşturmak isterler. Ancak herkesin kendi şeklini oluşturmak, kendi çizgisini çizmek gibi bir şansı olmaz. Hayalini, hayatın ezdiği kişiler, kendi şekillerine değil, başkalarının şekillerine uyar, kendi çizgilerini değil, başkalarının çizdiği çizgileri izler, sadece izler. Hayat, “Ona” o çizgiyi sadece izletir.


Her ne kadar her zaman bir umut olsa da, artık başarmak için bir umudu kalmamıştır, eskisi kadar parlak değildir o umutlar. Eskisi kadar hayalleri sarmalamaya yetmez, eskisi gibi değildir. Onların hayatı artık bir şekle sokulmuştur ve onlar istemedikleri o şekle uymak zorundadırlar. Hayatın onlara yüklemiş olduğu sorumluluklar, görevler, örf ve adetler onun hayallerini ezip geçmiştir.


Bazen, bazı insanların yanlış yerde olduklarına inanırım. Öyle insanlar var ki, bulundukları hayat onlara göre değildir, karakterleri, yapmak istedikleri hayatlarıyla tamamıyla zıttır. Yanlış yerde olan insanlar, özgür olmayı seven bir yunusun bir havuzda yaşamasına benzer bir durumdadırlar. Yine de onlar her şeye rağmen gülümsemeye çalışırlar, onlar ağlasalar da, acı çekseler de belli etmezler, etmek istemezler, yine gülerler. Tıpkı bir yunus gibi, yunusun yüzündeki o ifade, gülse de ağlasa da hep aynıdır, hiç değişmez…


Fatih DEDECAN – [email protected]