Prince of Persia serisine olan ilgim, yıllar boyunca yalnızca bu oyunu oynamadan farkında olduğum bir şeydi. Platform oyunlarını seviyordum, lakin Prince of Persia, yalnızca bir platform oyunundan daha fazlası üzere görünüyordu. Bu oyunda, benim için fazla zeki, fazla meydan okuyan ve gerçek insan hareketlerinin biraz ürkütücü bir yaklaşımı olan bir şey sezinlemiştim. Master System’da birçok platform oyunu oynamıştım; bu oyunlarda ekseriyetle komik karikatür hayvanlarla yürüyüşe çıkıyor ve zıplıyordum: Psycho Fox, Mickey (ve onun Illusion Kalesi) ve Wonder Uzunluk 3’ün tüy ve pullarla dolu süratli değişimleri. Prince of Persia daha yetişkin makinelerde, Amiga üzere, çalışıyordu ve bana bu oyunu oynamaktan alıkoyan şeyi kaba bir tabirle açıklamam gerekirse: oyun benim için fazla yetişkin hissettiriyordu.
Şimdi adeta büyümüş biri olarak, geçen haftayı bu halde hissetmemin nedenlerini anlamaya çalışarak geçirdim. Muhakkak konusu – Princeesi kurtar – yüzünden değildi ya da gerçek Pers hakkında nuanslı bir anlayışım olduğu için de değil. Jordan Mechner’in oyunu, sarışın kahramanı ve berbat vezirleriyle, açıkça eski Hollywood’un husus hakkındaki yaklaşımına dayanıyordu. Lakin bu hafta ekran imajlarına bakarken ve 1989’da Kuzey Amerika’da birinci çıktığı zamanki benim aklımı uçuracak formda bir tarayıcıda Prince oynarken, birebir hissi tekrar yaşadım. Birinci kez oyunu arkadaşlarımın konutunda, ekseriyetle daha büyük kardeşlerine ilişkin makinelerde çalışırken gördüğümde hissettiğim hafif soğuk karışıklığı hatırladım. Yeni ve bir biçimde – aynı zamanda – çok eski bir şeye bakıyor olmanın hissiydi.
Fark – ve bu otuz yıldan fazla bir fark – artık bu hissi seviyorum. Bu nostalji, lakin içinde daha garip bir şeyler de karışık. Ve oyunu biraz oynayarak – ve serinin son kısmı olan mükemmel Prince of Persia: Lost Crown’ı yeni bitirerek – tepkimin nedenlerini biraz daha âlâ anlamaya başladığımı düşünüyorum.