Madem forumun canlanması lazım, birlikteliği sağlayan en önemli unsur olan futbol hakkında tartışalım.
...
Fenerbahçe'nin çapının yalnızca Türkiye'ye yeteceği söylenir. Gerekçe olarak da genelde Galatasaraylılar UEFA Kupası'nı ve Şampiyonlar Ligi'ndeki çeyrek finalleri gösterirler. Fenerbahçe'nin hedefinin hep küçük olduğu, Avrupa'yı önemsemediğinden dem vurulur. İlk olarak şunu kabul edelim. Fenerbahçe, Avrupa'nın ikinci sınıf takımlarından biri. Birinci sınıf takımlar "zaten" Avrupa için gerekli altyapıyı kurmuş, bunun için gerekli çalışmaları yapmış ve her sene de en az çeyrek ya da yarı final gören takımlar. İkinci sınıf takımlarsa gelişmekte olan, çeyrek final görmek için uğraşan, belirli bir maddi gücü olan takımlar.
Aziz Yıldırım Galatasaray'ın aldığı UEFA Kupası için "tesadüf" demişti. Tabii ki büyük tepki toplamıştı. Ancak Aziz Yıldırım bunu gözü kara bir fanatiklikten çok gerçekçi anlamda söylemişti. Belki tesadüf ağır bir ifade ancak anlatmak istediği şey şuydu: Galatasaray bu başarıyı bir daha yakalayamaz. Çünkü Galatasaray'ın bu başarıya sistemsiz bir şekilde ulaştığını düşünüyordu. Ben kendisiyle aynı düşünceler içerisinde değilim ancak ne demek istediğini anlayabiliyorum ve ona hak veriyorum.
Gelelim işin Fenerbahçe boyutuna. Aziz Yıldırım Avrupa'da başarı için ekonomik güç ve belirli bir sistemin olması gerektiğini biliyordu. Geldiğinden beri bunun için uğraştı. Hep Avrupa'daki sistemi buraya getirmek istedi. İngiltere'deki federasyonun benzerini yapmaya çalıştı vs.
Fenerbahçe'ye yaptığı şeyler de aynı şekilde. Denizli maçından sonra kovulan Daum'un yerine Zico gelmiş, ruhen dağılmış olan camiayı 100. yılında şampiyon yapmıştı. Bu kırık dökük takımı toplaması da kolay olmamıştı elbette. Daha önce yapılan nispeten akıllıca transferler bu başarıya gelmesini sağlamıştı Zico'nun. İkinci senesinde takım tam olarak Aziz Yıldırım'ın istediği şekilde gidiyordu. İyi bir yapılanma; iyi bir kadro, güçlü bir ekonomi ve bütünlük. Kaliteli bir kadro vardı 2007-2008 sezonunda. Şampiyonlar Ligi'nde unutulmaz maçlar oynandı. Zico'nun belki de Fenerbahçe'ye o dönemde yaptığı en büyük etki, takımın kendi gücünün farkına varmasıydı. Takım kendi gücünü biliyordu ve kendi kalesine bile gol attığı bir maçı çevirebiliyordu. Soğukkanlı takımlar hep avantajlıdır. Özellikle Şampiyonlar Ligi'nde buna çok ihtiyaç vardır. Hemen hemen bütün futbolcuların formda olduğu bir takım gerçekten de belki de tarihinin gelmiş geçmiş en iyi maçlarını oynamıştı. 3-1'lik CSKA Moskova, Sevilla ve Chelsea maçlarını asla unutamam. Alex de Souza'nın geldiğinden beri takıma kaptan olarak en fazla ağırlığını koyduğu, Marco Aurelio'nun en iyi futbolunu oynadığı, Roberto Carlos'un takıma aşıladığı güven duygusu ve Gökhan Gönül - Deivid ikilisinin unutulmaz uyumu zevkli bir Fenerbahçe izletmişti. Bu futbolcular o sezon takımın sevilen yüzleri olmuştu. Ve beklenen başarı geldi. Fenerbahçe tarihinde ilk kez Şampiyonlar Ligi'nde çeyrek finale çıktı. Hatta rahatlıkla yenebileceği Chelsea'ye mağlup olup yarı finalden oldu.
Ancak umulmadık bir şey oldu. Ligde son haftalara girilirken Galatasaray derbisinde en önde top, onun arkasında Nonda, onun arkasında da Volkan dizilişini izledik; ağlara giden bir top ve giden şampiyonluk. Bu giden şampiyonluk Zico'nun sonu olmuştu. Aziz Yıldırım'ın kurumsal anlamda istediğini elde ettiği bir sezon yalnızca takımı ligde 2. yaptığı için Zico'yla yollarını ayırması bana göre Türk Futbol Tarihi'nin yapılmış en kötü yönetimsel hatalarından biridir.
Aziz Yıldırım sözünden döndü. Takım bir sistem kazanmıştı. Avrupa'da başarı gelmişti ancak ligde takım sırf 2. oldu diye bu başarıyı sağlayan teknik direktörle yollar ayrıldı.
Filmi geriye saralım. Aziz Yıldırım'ın bahsettiği "tesadüf" sözü böylece bütün anlamını yitirmiş oluyor. Eğer ortada bir stratejiden, sistemden ve ekonomik güçten bahsedeceksek Fenerbahçe bunların tamamını yapmıştı. Biz de böylece bir taraftar olarak soruyoruz: "Sevgili Aziz Yıldırım, amacın ne?"
Kaynak: Zarif hareketler
...
Fenerbahçe'nin çapının yalnızca Türkiye'ye yeteceği söylenir. Gerekçe olarak da genelde Galatasaraylılar UEFA Kupası'nı ve Şampiyonlar Ligi'ndeki çeyrek finalleri gösterirler. Fenerbahçe'nin hedefinin hep küçük olduğu, Avrupa'yı önemsemediğinden dem vurulur. İlk olarak şunu kabul edelim. Fenerbahçe, Avrupa'nın ikinci sınıf takımlarından biri. Birinci sınıf takımlar "zaten" Avrupa için gerekli altyapıyı kurmuş, bunun için gerekli çalışmaları yapmış ve her sene de en az çeyrek ya da yarı final gören takımlar. İkinci sınıf takımlarsa gelişmekte olan, çeyrek final görmek için uğraşan, belirli bir maddi gücü olan takımlar.
Aziz Yıldırım Galatasaray'ın aldığı UEFA Kupası için "tesadüf" demişti. Tabii ki büyük tepki toplamıştı. Ancak Aziz Yıldırım bunu gözü kara bir fanatiklikten çok gerçekçi anlamda söylemişti. Belki tesadüf ağır bir ifade ancak anlatmak istediği şey şuydu: Galatasaray bu başarıyı bir daha yakalayamaz. Çünkü Galatasaray'ın bu başarıya sistemsiz bir şekilde ulaştığını düşünüyordu. Ben kendisiyle aynı düşünceler içerisinde değilim ancak ne demek istediğini anlayabiliyorum ve ona hak veriyorum.
Gelelim işin Fenerbahçe boyutuna. Aziz Yıldırım Avrupa'da başarı için ekonomik güç ve belirli bir sistemin olması gerektiğini biliyordu. Geldiğinden beri bunun için uğraştı. Hep Avrupa'daki sistemi buraya getirmek istedi. İngiltere'deki federasyonun benzerini yapmaya çalıştı vs.
Fenerbahçe'ye yaptığı şeyler de aynı şekilde. Denizli maçından sonra kovulan Daum'un yerine Zico gelmiş, ruhen dağılmış olan camiayı 100. yılında şampiyon yapmıştı. Bu kırık dökük takımı toplaması da kolay olmamıştı elbette. Daha önce yapılan nispeten akıllıca transferler bu başarıya gelmesini sağlamıştı Zico'nun. İkinci senesinde takım tam olarak Aziz Yıldırım'ın istediği şekilde gidiyordu. İyi bir yapılanma; iyi bir kadro, güçlü bir ekonomi ve bütünlük. Kaliteli bir kadro vardı 2007-2008 sezonunda. Şampiyonlar Ligi'nde unutulmaz maçlar oynandı. Zico'nun belki de Fenerbahçe'ye o dönemde yaptığı en büyük etki, takımın kendi gücünün farkına varmasıydı. Takım kendi gücünü biliyordu ve kendi kalesine bile gol attığı bir maçı çevirebiliyordu. Soğukkanlı takımlar hep avantajlıdır. Özellikle Şampiyonlar Ligi'nde buna çok ihtiyaç vardır. Hemen hemen bütün futbolcuların formda olduğu bir takım gerçekten de belki de tarihinin gelmiş geçmiş en iyi maçlarını oynamıştı. 3-1'lik CSKA Moskova, Sevilla ve Chelsea maçlarını asla unutamam. Alex de Souza'nın geldiğinden beri takıma kaptan olarak en fazla ağırlığını koyduğu, Marco Aurelio'nun en iyi futbolunu oynadığı, Roberto Carlos'un takıma aşıladığı güven duygusu ve Gökhan Gönül - Deivid ikilisinin unutulmaz uyumu zevkli bir Fenerbahçe izletmişti. Bu futbolcular o sezon takımın sevilen yüzleri olmuştu. Ve beklenen başarı geldi. Fenerbahçe tarihinde ilk kez Şampiyonlar Ligi'nde çeyrek finale çıktı. Hatta rahatlıkla yenebileceği Chelsea'ye mağlup olup yarı finalden oldu.
Ancak umulmadık bir şey oldu. Ligde son haftalara girilirken Galatasaray derbisinde en önde top, onun arkasında Nonda, onun arkasında da Volkan dizilişini izledik; ağlara giden bir top ve giden şampiyonluk. Bu giden şampiyonluk Zico'nun sonu olmuştu. Aziz Yıldırım'ın kurumsal anlamda istediğini elde ettiği bir sezon yalnızca takımı ligde 2. yaptığı için Zico'yla yollarını ayırması bana göre Türk Futbol Tarihi'nin yapılmış en kötü yönetimsel hatalarından biridir.
Aziz Yıldırım sözünden döndü. Takım bir sistem kazanmıştı. Avrupa'da başarı gelmişti ancak ligde takım sırf 2. oldu diye bu başarıyı sağlayan teknik direktörle yollar ayrıldı.
Filmi geriye saralım. Aziz Yıldırım'ın bahsettiği "tesadüf" sözü böylece bütün anlamını yitirmiş oluyor. Eğer ortada bir stratejiden, sistemden ve ekonomik güçten bahsedeceksek Fenerbahçe bunların tamamını yapmıştı. Biz de böylece bir taraftar olarak soruyoruz: "Sevgili Aziz Yıldırım, amacın ne?"
Kaynak: Zarif hareketler
