Ağlamakmı ..bunlar aklıma gelince dahi ben ağlıyorum ..insanın tüyleri diken diken oluyor..
Temmuz ayında aklıma gelen ve birden ağladığım 2 gün boyunca yemekten kesilip
hayattan koptuğum bir gerçeği anlatmak isterim.
1.Dünya savaşında Osmanlı zordadır..Almanyanın yardımları yetmemektedir.Keza Rusya da yeterli olmamakta..Savaş bir yandan açlık sefillik bir yandan..
Osmanlı Devleti müslüman ülkelere yardım çağrısında bulunur..Tüm müslüman kardeşlerimiz yollayabildikleri herşeyi yolladılar.Ellerinden geleni yaptılar..
Ama filistinin yeri ayrıdır bu ülkelerin arasında..Aynı sıkıntıları çeken filistinliler
yardım çağrısını duyunca hiç çekinmeden yardım ettiler.Ama farkları neydi ?
Onların paraları,silahları yemekleri,ilaçları yokdu..Onlar üstündekileri verdiler ..Aç kalma pahasına ölme pahasına ..Çekinmeden Sakınmadan..
45 yaşlarındaki bir insan..Sokakta yaşayan birisi..Evi yok barkı yok..Yiyecek yemeği yok..O sırada mahallede eşya toplayan askerleri görünce..Utanıyor..
Küçücük çocuklar bile ayağındaki ayakkabısını veriyor..
Adamcağız verecek hiç birşeyi olmayınca Son çare olarak sahip olduğu En değerli şeyi..
Paltosunu çıkartıp veriyor..Ölme pahasına..
O paltoyu giyen askerlerimiz o savaşta savaşıyor ve iman gücüyle yeniyor..
Ama o filistinli ..Soğuğa ancak 2 gün dayanabiliyor..