2013 yılından "ne umdun ne buldun" lakırdılarına hiç tenezzül etmeden, süratle 2014 yılına giriyor ve sizlere yeni bir ufuk ve vizyon kazandırır temennisiyle, bize pek uzak olmayan ve bu günlerde ismi çok popülerleşmiş bir ülkeye seyahat edeceğiz. Baştan, şu uyarıyı yetkili mercilere yaparak vazifemizi yapalım da vebali bizden çıksın: "Anlatılan kişi ve kuruluşların uzaktan yakından gerçek kişi ve kuruluşlarla alakası yoktur"...
Canım ülkem, Türkiye'den çıkıp bir adalar silsilesinin en büyük yüz ölçümlü toprağına, "Muz Ülke"sine, pasaportlarımızı gösterip ayak basalım...
Haberciliğe yeni bir soluk getirecek ve meslektaşlarımızın haset damarlarını tahrik edecek, bu yılın gazetecilik olayına "Bismillah" diyerek daldık ve pasaportlarımıza çıkış mührünü alarak uçağımıza bindik. Doyum olmaz muz bahçelerinin manzarasını seyre dalmışken kaptan pilotumuzun "iniş anonsu"yla kendimize geldik...
"Muz Ülkesi"ne Hoş Geldiniz!
O da ne, daha pasaportumuzu göstermemizle göz altına alınmamız bir oldu. Bir kaç saat soruşturmanın ardından serbest kaldığımızda bize yapılan açıklamada "Bir "rantçı" veya "örgüt" üyesi olabilme ihtimali üzerine.." gibi garip bir nedenden dolayı gözaltına alındığımızı öğrendik. "İhtimaller"in ne kadar tehlikeli olduğunu, darbe girişimcilerinden, biraz aşinayız. O yüzden pek fazla önemsemeyip yolumuza kaldığımız yerden devam ettik.
Yanımdaki arkadaş, "Ağabey, uçakta neden gazete servis etmediler?" diye, Muz Cumhuriyetinin hava yollarıyla alakalı soruyu saf bir şekilde sorunca kendimi tutamayıp bastım kahkahayı. Kendime geldikten sonra, "Gazeteler, uçak firmasının müdürlerinin foyalarını ortaya çıkarıp duruyorlarmış. "Yedirmeyiz" diyerek hepsinin aboneliklerini iptal etmişler." dedim. Bu soru için kendisine sonradan hak da vermedim değil. Öyle ya, biz, demokratik, laik bir ülke olan Türkiye Cumhuriyeti'nden geliyoruz.
Lafı fazla uzatmayalım. Yollarda yürürken yapım çalışmalarını geciktiren, işgüzar bir belediyenin açmış olduğu fosseptik çukurlarından birine pabucum balıklama dalmaz mı! Çıkan sesin vermiş olduğu irkilmeyle aşağıya, pabucumun hali pür melaline baktım Ayağıma mı yanayım, pabuca mı yoksa, burun deliklerimizi zorlayan iğrenç kokunun her yerimize sinmesine mi? O vaziyette "ah, vah!" ederken çevreyi, pabuç dükkanı var mı diye kolaçan etmeye başladık. Gözümüze hoş görünen bir tanesine dalıverdik, destursuzca...
Etrafımız, yayılan pis kokulara rağmen çalışanlarla dolunca gösterilen ilgi dolayısıyla şımararak bulduğum güzel, deri bir koltuğa kuruluverdim. Beğendiğim bir çift pabucu çalışana işaret edip, ayak numaramın "49" olduğunu kulağına fısıldadım. Gözleri fal taşı gibi açılan çalışanı kendine getirmekte zorlansam da sonunda muvaffak oldum.
Yaklaşık otuz beş dakikalık bir beklemeden sonra ayakkabı kutusu önüme getirildi. Heyecan ve mutlulukla karışık bir his yumağı içinde kutuyu açınca, şaşmak ünlemiyle bile anlatamayacağım bir duygunun uçurumundan aşağı yuvarlandığımı hissettim.
Kutunun içerisinde desteler halinde yabancı banknotlar bana gülümsüyormuş gibi bakıyorlardı. Benimle ilgilenen kişi çehremin, abuklaşmasından olacak, ifadesinden bir şey olmuş olduğunu anlamış olacak ki, bir hışımla kutuyu elimden alarak içine baktı ve kutuyu benden uzaklaştırdı.
Birazdan geri geldi ve; "Affedersiniz, beyefendi! Dükkan sahibimiz, cami yaptırma derneğinin başkanı olması hasebiyle yardımları kutularda saklamış. Sizin pabuçlarınızı, hemen getiriyorum." dedi ve gözden kayboldu. Daha sonra yanımıza başka bir çalışan geldi. Diğer arkadaşa ne olduğunu sorunca; "Ülkemizin güzide şehirlerinden "Ayvayıye" de bulunan şubemize tayini çıkarıldı." diye cevap verdi
Bu Gazetecilik ve Habercilik olayında Muz Ülkesindeki yolculuğumuz sürprizlerle devam edecek...
Sıradaki dizi: Yolsuz Kalan Muzcular
Devamı Yakında...
Ahmet Alp Han
Canım ülkem, Türkiye'den çıkıp bir adalar silsilesinin en büyük yüz ölçümlü toprağına, "Muz Ülke"sine, pasaportlarımızı gösterip ayak basalım...
Haberciliğe yeni bir soluk getirecek ve meslektaşlarımızın haset damarlarını tahrik edecek, bu yılın gazetecilik olayına "Bismillah" diyerek daldık ve pasaportlarımıza çıkış mührünü alarak uçağımıza bindik. Doyum olmaz muz bahçelerinin manzarasını seyre dalmışken kaptan pilotumuzun "iniş anonsu"yla kendimize geldik...
"Muz Ülkesi"ne Hoş Geldiniz!
O da ne, daha pasaportumuzu göstermemizle göz altına alınmamız bir oldu. Bir kaç saat soruşturmanın ardından serbest kaldığımızda bize yapılan açıklamada "Bir "rantçı" veya "örgüt" üyesi olabilme ihtimali üzerine.." gibi garip bir nedenden dolayı gözaltına alındığımızı öğrendik. "İhtimaller"in ne kadar tehlikeli olduğunu, darbe girişimcilerinden, biraz aşinayız. O yüzden pek fazla önemsemeyip yolumuza kaldığımız yerden devam ettik.
Yanımdaki arkadaş, "Ağabey, uçakta neden gazete servis etmediler?" diye, Muz Cumhuriyetinin hava yollarıyla alakalı soruyu saf bir şekilde sorunca kendimi tutamayıp bastım kahkahayı. Kendime geldikten sonra, "Gazeteler, uçak firmasının müdürlerinin foyalarını ortaya çıkarıp duruyorlarmış. "Yedirmeyiz" diyerek hepsinin aboneliklerini iptal etmişler." dedim. Bu soru için kendisine sonradan hak da vermedim değil. Öyle ya, biz, demokratik, laik bir ülke olan Türkiye Cumhuriyeti'nden geliyoruz.
Lafı fazla uzatmayalım. Yollarda yürürken yapım çalışmalarını geciktiren, işgüzar bir belediyenin açmış olduğu fosseptik çukurlarından birine pabucum balıklama dalmaz mı! Çıkan sesin vermiş olduğu irkilmeyle aşağıya, pabucumun hali pür melaline baktım Ayağıma mı yanayım, pabuca mı yoksa, burun deliklerimizi zorlayan iğrenç kokunun her yerimize sinmesine mi? O vaziyette "ah, vah!" ederken çevreyi, pabuç dükkanı var mı diye kolaçan etmeye başladık. Gözümüze hoş görünen bir tanesine dalıverdik, destursuzca...
Etrafımız, yayılan pis kokulara rağmen çalışanlarla dolunca gösterilen ilgi dolayısıyla şımararak bulduğum güzel, deri bir koltuğa kuruluverdim. Beğendiğim bir çift pabucu çalışana işaret edip, ayak numaramın "49" olduğunu kulağına fısıldadım. Gözleri fal taşı gibi açılan çalışanı kendine getirmekte zorlansam da sonunda muvaffak oldum.
Yaklaşık otuz beş dakikalık bir beklemeden sonra ayakkabı kutusu önüme getirildi. Heyecan ve mutlulukla karışık bir his yumağı içinde kutuyu açınca, şaşmak ünlemiyle bile anlatamayacağım bir duygunun uçurumundan aşağı yuvarlandığımı hissettim.
Kutunun içerisinde desteler halinde yabancı banknotlar bana gülümsüyormuş gibi bakıyorlardı. Benimle ilgilenen kişi çehremin, abuklaşmasından olacak, ifadesinden bir şey olmuş olduğunu anlamış olacak ki, bir hışımla kutuyu elimden alarak içine baktı ve kutuyu benden uzaklaştırdı.
Birazdan geri geldi ve; "Affedersiniz, beyefendi! Dükkan sahibimiz, cami yaptırma derneğinin başkanı olması hasebiyle yardımları kutularda saklamış. Sizin pabuçlarınızı, hemen getiriyorum." dedi ve gözden kayboldu. Daha sonra yanımıza başka bir çalışan geldi. Diğer arkadaşa ne olduğunu sorunca; "Ülkemizin güzide şehirlerinden "Ayvayıye" de bulunan şubemize tayini çıkarıldı." diye cevap verdi
Bu Gazetecilik ve Habercilik olayında Muz Ülkesindeki yolculuğumuz sürprizlerle devam edecek...
Sıradaki dizi: Yolsuz Kalan Muzcular
Devamı Yakında...
Ahmet Alp Han