KaRNeC
İyinet Üyesi
Veda, birinden ayrılırken, ona sağlık, esenlik, mutluluk dileyerek ayrılmaktır. Örnek: Sevdiğine göz yaşları içinde veda etti.
Vedanın her türlüsü acı verir. Ben ilk vedamla yaşım 10’iken dedemi kaybederek tanıştım. İlkokula daha gitmezken bir dönem rahmetli ninem ile dedem bizde yaşamıştı. Sonra 13 yaşımda ninemi kaybettim. 16 yaşımda da diğer dedemi kaybettim. Bu vedalarda gerçekten canın yandı mı diye sorsalar, hayır derim. Çünkü büyüklerimle zaman geçirmedim, geçiremedim. Hem yaşım gereği hem gurbette yaşamış olmanın verdiği sebeplerden acımı yaşayamadım. Sahiplik duygusu oluşmamıştı bende. Aslında ben ilk vedamı en yakın arkadaşımın babası vefat ettiğinde yaşadım. Her gün gördüğüm, bize 2. babalık eden, sofrasını açan adamı toprağa verdiğimizde yaşadım. Çok şükür ki kendi anne babam hayatta zaten. Bir onlar kaldı yanımda. Sonraki vedalarım olmadı benim. Hayatımdan hiç kimseyi çıkartmadım, giden de olmadı. Koptuklarım oldu belki, yıllarca görüşmediğim tonca insan oldu. Ama onlar vedadan sayılır mı ki? Tabi ki sayılmaz.
Veda; alıştığın, sevdiğin bir insanı, canın yanarak uzak bir noktada bırakmaktır. 17 gündür hayatınızda olan yaralı bir kuşun uçup gitmesi bile size dedenizin ölümünden daha fazla koyabilir. İnsanoğlu işte kuş misali, hangi gönüle konacağı bilinmez. İnsan alıştıklarına, sevdiklerine veda edermiş, sevmediklerine değil. Meğerse aslında insanlar en çok, sevdiklerinden gidermiş. Ben vedaları bilmezmişim meğer. Vedanın da kıymetini öğrenmiş oldum. Ne kıymetliymiş sevdiğini, dostunu, kardeşini için burkularak bırakmak. Vedalar acıymış, ama o kalp burukluğu en kutsalıymış, bir gönüle dokunmak en yücesiymiş, bir ömür ardından dua edebilmeyi göze almak demekmiş, buğulu gözlerle ve tüm kalbinle ona “mutlu kal” diyebilmekmiş.
Vedanın her türlüsü acı verir. Ben ilk vedamla yaşım 10’iken dedemi kaybederek tanıştım. İlkokula daha gitmezken bir dönem rahmetli ninem ile dedem bizde yaşamıştı. Sonra 13 yaşımda ninemi kaybettim. 16 yaşımda da diğer dedemi kaybettim. Bu vedalarda gerçekten canın yandı mı diye sorsalar, hayır derim. Çünkü büyüklerimle zaman geçirmedim, geçiremedim. Hem yaşım gereği hem gurbette yaşamış olmanın verdiği sebeplerden acımı yaşayamadım. Sahiplik duygusu oluşmamıştı bende. Aslında ben ilk vedamı en yakın arkadaşımın babası vefat ettiğinde yaşadım. Her gün gördüğüm, bize 2. babalık eden, sofrasını açan adamı toprağa verdiğimizde yaşadım. Çok şükür ki kendi anne babam hayatta zaten. Bir onlar kaldı yanımda. Sonraki vedalarım olmadı benim. Hayatımdan hiç kimseyi çıkartmadım, giden de olmadı. Koptuklarım oldu belki, yıllarca görüşmediğim tonca insan oldu. Ama onlar vedadan sayılır mı ki? Tabi ki sayılmaz.
Veda; alıştığın, sevdiğin bir insanı, canın yanarak uzak bir noktada bırakmaktır. 17 gündür hayatınızda olan yaralı bir kuşun uçup gitmesi bile size dedenizin ölümünden daha fazla koyabilir. İnsanoğlu işte kuş misali, hangi gönüle konacağı bilinmez. İnsan alıştıklarına, sevdiklerine veda edermiş, sevmediklerine değil. Meğerse aslında insanlar en çok, sevdiklerinden gidermiş. Ben vedaları bilmezmişim meğer. Vedanın da kıymetini öğrenmiş oldum. Ne kıymetliymiş sevdiğini, dostunu, kardeşini için burkularak bırakmak. Vedalar acıymış, ama o kalp burukluğu en kutsalıymış, bir gönüle dokunmak en yücesiymiş, bir ömür ardından dua edebilmeyi göze almak demekmiş, buğulu gözlerle ve tüm kalbinle ona “mutlu kal” diyebilmekmiş.