Maraşta sütçü İmam, Trabzonda Temeliz
Biz hepimiz Mustafa; hepimiz de Kemaliz
O, Mustafa Kemal'di Ordu yok dediler, kurulur dedi.
Para yok dediler, bulunur dedi.
Düşman çok dediler, yenilir dedi.
Ve
Bütün dedikleri oldu.
Bulutlar kara çalıyordu Geliboludan.
Mevsimler boşa susuyordu.
Yüreği kan ağlıyordu,
Şanlı bir tarihin.
Denizler yorgun, ağaçlar şaşkındı.
Silah yoktu savunacak, para yok, aş yok.
Düşman çoktu, sarmıştı dört yanını yurdumun.
Edirneden Karsa, Samsundan Ardahana.
Düştü kalelerim bir bir.
Düştü Çanakkale, İstanbul, İzmir.
Oysa masmavi bir bakış doğdu,
Okyanusun ta derinlerinden.
Denizden daha maviydi gözleri.
Güneşten daha sarıydı saçları.
Kurulur dedi, bulunur, yenilir.
Sürdü dik yamaçlarına atını.
Eteklerinde ödlek kurtların uluduğu.
Kara bulutlarını yararak dağların.
Savurdu rüzgârları en dibine çağlayanların.
İnatla, azimle.
Sivas, Erzurum, Amasya.
Hazırdı ulusum kanat çırpmaya.
Sürükleniyordu karanlık tutsağı deryalarından.
Dümensiz bir gemi
Ta ki kartal bakışlı bir kaptan,
İleri
Dediğinde
İlk Hedefiniz Akdenizdir İleri
Ne kırk gemi, ne top, ne tüfek
Bükülmüştü çoktan düşmanın beli.
İşte O, Mustafa Kemaldi.
Sönmüş ışıklardan sızan bir ışık,
Eli kalem tutan, eli barış, eli özgürlük kokan,
İşte O, Mustafa Kemaldi, Çanakkalede destanlar yazan.